Pomiędzy twardym kinem zemsty o tytule "Śmierć jeździ konno", a jednym z najlepszych zapata westernów, czyli "Tepepie", Giulio Petroni nakręcił owy film każąc nam spodziewać się prawdziwej petardy. Nic bardziej mylnego. "...e per tetto un cielo di stelle" jest niewypałem.

Opowieść o dwójce głupiutkich podróżników, którzy przeżywają kolejne przygody. Nie ma tu w zasadzie fabuły jako takiej, bo scenariusz stanowi serię epizodów. Bohaterowie w drodze do wymarzonej farmy przeżywają różne perypetie, a te rzadko są ze sobą związane. Raz jeden z nich zakochuje się w pięknej wdowie, innym razem zaś drugi postanawia napaść na wóz przewożący złoto. Jednak nie tylko opowieść jest nieskładna, ale również klimat filmu.

Reżyser nie był pewien co chce osiągnąć. Czasami mamy do czynienia z przejmującym, refleksyjnym dramatem, innym razem dostajemy brutalny western, a najwięcej jest tu zwariowanej komedii. Nie będę ukrywał, nadmiar tego ostatniego niezbyt mnie zachwyca, bo coraz mniej wierzę w poczucie humoru Włochów. Owszem zdarzało mi się uśmiechnąć, ale te chwile ucinał nadmiar żenujących żartów. Najgorsze, że te spaghetti poradziłoby sobie jako poważne kino, bo sekwencja otwierająca oraz jedna ze strzelanin są świetnie nakręcone. Twórcy niestety pobłądzili.

Jeszcze słówko o ścieżce dźwiękowej. Wydawało mi się jakby Morricone wykorzystał odrzucone utwory z soundtracku "Pewnego razu na dzikim zachodzie", które zresztą powstało w tym samym roku. Melodie nie są złe, lecz niezwykle podobne.

Film raczej dla zagorzałych miłośników gatunku. Ci może przełkną chaotyczną plątaninę pomysłów oraz jak zwykle średnią kreację Giuliano Gemmy.