Włoch Massimo Pirri nie był zbyt płodnym reżyserem filmowym. Nakręcił raptem 6 filmów, do wszystkich pisząc zresztą scenariusze i żaden z nich sławy mu nie przyniósł. Najbardziej znanym z nich jest L'Immoralità, choć i on do naszego kraju nigdy nie dotarł, stąd brak oficjalnego polskiego tytułu (a pewnie brzmiałby on Niemoralność, choć znając wyobraźnię naszych dystrybutorów, mogliby wymyśleć coś kompletnie innego). Punktem wyjścia fabuły tego kontrowersyjnego, moralnie dyskusyjnego obrazu z pogranicza psychologcznego thrillera i dramatu, jest spotkanie uciekającego przed policją, postrzelonego w obławie, mordercy dziewczynek oraz 12-latki z bogatego domu. Ta młoda dziewczyna imieniem Simona udziela schronienia zabójcy i zakochuje się w nim. Odkrywa to jej oziębła, perwersyjna matka, lecz zamiast wydać zbiega policji, wykorzystując swoje wdzięki próbuje nakłonić go do zamordowania swego bogatego, chorego męża. Jak to w europejskim kinie, daleko tu od politycznej poprawności, a Pirri bardziej kieruje sympatie widzów ku zabójcy-pedofilowi, niż pozornie porządnych obywateli: matce, której zależy tylko na pieniądzach i zaspokojeniu własnych żądz; policjanotwi, któremu jakoś nie bardzo zależy na ujęciu poszukiwanego; czy nawet ojcu, który choć kocha córkę, to jednak nie znajduje w sobie dość siły by o nią zadbać i coraz bardziej ucieka od świata. Jednak główną bohaterką jest tu Simona, która nie posiadając kochającej rodziny ani przyjaciół, szuka ciepła i miłości (także fizycznej - najbardziej kontrowersyjna scena filmu!) u ostatniej osoby, od której można by się tego spodziewać. To także Simona okaże się rozdającą karty w mocno dyskusyjnym finale.