Uwielbiam filmy i książki o zjawiskach paranormalnych. Jestem sceptykiem, ale z wielkim parciem na "i want to believe" i przez całe życie czekam aż pojawi się w nim coś, dzięki czemu uwierzę. Ten dokument robi odwrotną robotę, czyli udowadnia, że zjawiska paranormalne to hochsztaplerka.
Dobrnęłam na razie do końca trzeciego odcinka, czyli za mną dwa o medium. Ci ludzie są tak bardzo nieprzekonujący, że nawet nie wiem, co powiedzieć. Zarówno media, jak i uczestnicy. "Niebezpieczna ektoplazma" której nie można dotykać, głosiki dzieci - duchów, przypinacie medium rzepami do krzesła, zaklejanie drzwi, duch mówiący "chusteczki są w torebce mojego medium". Zrobili w tym materiale wszystko, żeby nawet osoby nastawione niezbyt sceptycznie powiedziały: ejże, no bez jaj.
Mnie się to skojarzyło z profesjonalnymi występami prestidigitatorów. Myślę, że media i ich grupki "wsparcia" korzystają ze świetnej jakości gadżetów, podobnie jak iluzjoniści. Skoro można oszukać tłum ludzi, że znika Statua Wolności, dlaczego nie sprawić, że ktoś chodzi po pokoju, staje przed uczestnikami, dotyka ich w czoło. To nie musi być przecież przypięte rzepami medium, tylko ktoś z grupy. Albo ktoś nowy, wyłażący ze skrytki w szafie, jak przecięta na pół pani w pokazie iluzjonisty.
I jeszcze słowa, które padły pod adresem Hindusa od jego ojca. Były tak sztampowe, przewidywalne, oczywiste, że czuję się zawiedziona brakiem kreatywności tego ducha. Lepiej bym mu napisała kwestię w scenariuszu.
A Wy co myślicie?