Na pewno jest to już napisane w wielu miejscach w internecie, ale po lekturze wielu postów na forum, dochodzę do wniosku, że trzeba to zaakcentować. Całe uzasadnienie postępowania i samobójstwa chłopaka znajduje się w jednym ujęciu. Chodzi o leżący na jego biurku tomik poezji Rafała Wojaczka. W liceum obecnie praktycznie nie mówi się o 'poetach wyklętych', natomiast w PRL był to temat żywy i aktualny.

Chłopak pochodzi z dobrze sytuowanej rodziny. Jego ojciec jest architektem. Mimo dostatku materialnego, ojciec zdradza i zaniedbuje matkę. Chłopak traci wiarę w silę uczuć. Razi go powierzchowność i koniunkturalizm relacji międzyludzkich. Rzeczywistość wokół jest szara, okrutna, pozbawiona perspektyw. Nawiązywane są płytkie przyjaźnie z osobami, które mogą 'coś załatwić'. Chłopak ucieka w świat poezji. Znajduje swoją samotnię w lesie. Znieczula swoje cierpienie alkoholem. Marzy o miłości idealnej (nie mylić z platoniczną). Poznaje dziewczynę. Teraz płonie uczuciem, ale nie wie, czy w przyszłości nie pójdzie w ślady ojca i nie skrzywdzi dziewczyny. Otoczenie błyskawicznie weryfikuje jego obawy - scena gwałtu. Chłopak i dziewczyna postanawiają odejść przetartym szlakiem do lepszego świata.

Moim zdaniem, to nieuzewnętrznienie cierpienia nastolatka jest właśnie bardzo potrzebne dla całego obrazu. Nie spotyka go osobiście żadna spektakularna tragedia. Wszystko dzieje się wewnątrz, za maską, na której nie maluje się nawet ślad smutku. My, jako widzowie, widzimy młodość, wrażliwość, inteligencję, potencjał na przyszłość. A co widzieliśmy w sobie jako nastolatkowie?