"Vigil" to bardzo statyczna i objęta ramieniem nostalgii opowieść o wyobcowaniu, lęku przebitym ciekawością rozkwitu, przepaści pomiędzy światem dzieci, a dorosłych i zawiłości relacji międzyludzkich.

Główną bohaterką jest dorastająca Toss, która mieszka razem z rodzicami i dziadkiem na odizolowanej farmie w Nowej Zelandii. Po nagłej śmierci ojca, w jej życie wkracza człowiek, który znalazł jego zwłoki. Jest nim wędrowny myśliwy, wokół którego rozchodzi się ponura aura tajemniczości. Dziewczynką zaczynają targać zupełnie nowe emocje, które zaczynają splatać się ze strachem, smutkiem i fascynacją.

Strona wizualna tego filmu zatrważa i urzeka swym surowym pięknem. Rozległe, szaro-zielone krajobrazy utopione we mgle i brutalna moc natury, która na skinienie ma pełen wachlarz żywiołów - to wszystko pomaga budować nastrój bezkresnej pustki, wobec krórej człowiek jest jedynie marnym pyłkiem.
Film po uszy zanurzony jest w morzu filmowej liryki i naszpikowany symbolami, co z pewnością zdecyduje o tym, że doceni go raczej węższe i "wyrobione" grono odbiorców.
Znajdzie się tu kilka naprawdę wspaniałych scen (choć pojawiły się też i te mniej potrzebne) i przede wszystkim niesamowicie senno-poetycki klimat.
Cudowna jest ambiwalencja emocji, które malują się na twarzy Toss, a które kamera tak namiętnie uchwyca i uwydatnia widzowi.

"Vigil" stanowi filmowe wyzwanie, które z pewnością podejmą widzowie ceniący kontemplacyjne opowieści oprawione w ramy liryzmu, oraz koneserzy wrażliwi na wizualny "smak" filmu.